N'olur Bitsin Artık...

İçim acıyor artık.

Her gün yeni bir yerim kanıyor, yeni bir yara açılıyor içimde.

Kalbim sancıyor resmen.

Sıkılmadınız mı hala?

Bıkmadınız mı hala canımı acıtmaktan?

Dışarıya 'Mutluyum' görüntüsü çiziyorum.

Benim güçlü olduğumu zannetsinler istiyorum.

Yaptıklarının beni etkilemediğini sansınlar istiyorum.

Böyle yaptıkça, onlar canımı acıtmaya devam ediyorlar, asla durmuyorlar.

Her gün biraz daha çöküyorum.

Her gün biraz daha dibe batıyorum.

Ve artık yüzeye ne zaman çıkabileceğimi tahmin edemiyorum.

'Acımasız Gerçekler' olduğunu vurguluyorum sürekli kendime.

Benim şu hayatımı yaşamak için kaç kişinin neler verebileceğini düşünüyorum.

Mutlu olmaya çalışıyorum bu yüzden.

Doktora gitmeyi düşündüm, vereceği antidepresanların hiçbir işe yaramayacağı gerekçesiyle bundan vazgeçtim.

Yaz gelmesin istiyorum.

Ama okulun başlamasını da istemiyorum.

Yaz aylarından bıktım artık. Bütün arkadaşlarımın bana sarmasından bıktım.

"Ne istiyorsunuz amk!" diye bağırasım var bütün ilkokul arkadaşlarıma.

Ben bir şey yapmamak için alttan aldıkça, herkes inadına üstüme geliyor.

Okul başlamasın istiyorum.

Kesinlikle karşılaşmak istemediğim insanlar var.

"Bırak" demek istiyorum ona da. "Bırakın peşimi, uğraşmayın benimle"

Her yerde yeni bir olayla karşılaşmaktan sıkıldım.

Yaklaşık 6 aydır, kimseye bir şey anlatmıyorum.

Hiçbir arkadaşımla konuşmuyorum.

Konuştuğum anda hepsi bir şeylerin ters gittiğinin farkına varacağını sanıyorum.

Olabildiğince az muhabbet ediyorum bu yüzden.

Kısa kısa kestirip atıyorum çoğu zaman.

Üzgünüm bunun için, ama hiç de iyi bir ruh halim olduğu söylenemez.

Bunu size yansıtmamak için konuşmuyorum çoğu zaman işte.

Konuşsam da, neler olduğunu sorduklarında hepsine ayrı bir olayı anlatıyorum, hepsini birden bilen kimse yok.

İçim sıkılıyor içim.

Ulan netten tanıdığım insanlar bile daha az üzüyorlar beni, daha çok seviyorlar beni.

Bu kadar mı değersizim sizin gözünüzde ya!

Bu kadar mı sevmiyorsunuz beni?

Bu kadar mı canımı acıtmak istiyorsunuz?

Yeter, canımın daha fazla bölünecek parçası kalmadı, yaralamaktan vazgeçin beni.