İlham..

Neden ilhamı yok olur bir insanın?
Neden bir şeyler yazmak istemez artık?
Ya da neden bir şeyler yazmayı bırakır?

Zamanının olmaması mı?
Hayır, hiç sanmıyorum..
Can sıkıntısı mı?
Yoo, o da değil..
Hayaller?

İşte orada durmak lazım bence.
Geçmişte yazdıklarıma bakıyorum da, kendim hakkında fark ettiğim şey şu oldu:
Ben mutsuzken yazı yazabiliyorum.

Bunu daha önce yazmış olmam lazım. Mutsuzluk ve yalnızlık benim ilham kaynağım. Ve kendimce de şöyle bir iki nedenim var.. Bunlardan birincisi, insan mutsuzken, kendine oyalanacak, kafasını dağıtacak ve ilgi görmek isteyecek bir şeyler üretmeye, yapmaya çalışıyor. Bu kimi zaman bir hikaye, kimi zaman bir fotoğraf, kimi zaman bir şiir, grafik vs.. Çünkü sen bunları yapınca, karşındaki insan da bunu beğenirse anlık bile olsa mutlu oluyorsun, seviniyorsun.. İşe yarıyorum ben diyorsun..Hoş, mutsuzluğun geçmiyor ama.. Bitiyor işte ya, yalnızlığın bitiyor..
Diğer bir nedenim ise, hayaller.. Ben yalnızken hayal kurabildiğimi keşfettim. Ya da platonik aşıkken. Bu şekilde hayal kurmaya başladığımda kullandığım fikirlerle "Aaa niye ben böyle bir hikaye yazmıyorum ki?" düşüncesi oluşuyor kafada, böyle yanan ampüllerle soru baloncuğu içinde filan hemde. Çünkü hayatımda biri olduğunda, bir kızla bir erkeğin nasıl bir araya geleceğini düşünmek, ne bileyim.. Olmuyor işte düşünemiyorum.. Yanlışmış gibi geliyor bana.. Çünkü kafamda karakter yaratamıyorum.. Yaratsam bile birleştiremiyorum.. Hep eksik, hep gedik..
Tabi bir de kitap olsun, film olsun, bir şarkı ya da bir dizi olsun, bir ilham tetikleyicisi lazım.. Okuduğun, gördüğün ya da izlediğin bir şeyin, kafanda "Eureka!" şimşeğini çaktırması lazım. Bir anda kafandaki tüm kilit noktaların birbirine oturması lazım..

İşte şu an "Eureka!" rütbesinde olmasa bile "Buldum sanırım yaaa" dolaylarında bir ilham mevcut bende. Kim bilir belki yeni, küçük, kısa hikayeler yazarım.. Belki bir zamanlar başladığım ama bitirmediğim korkumsu hikayemi bitiririm..

Ama hazır yapacak hiçbir şeyim yokken, yazılara gömülmek en iyisi =))