Ne kadar büyük bir laftır aslında, düşünsenize birisinin yalan söylemesini bile sevmek ne kadar büyük bir çaresizliktir. Birisinin inceden ilgi göstermesi, güzel sözler söylemesi, gönlünüzü hoş etmeye çalışması ve bütün bunların aslında bir yalandan ibaret olduğunu bile bile, söylediklerinden dolayı mutlu olmanız ne kadar büyük bir acıdır. Yaşanabilecek en kötü acı belki. Karşınızda size ait olmadığını bildiğiniz bir insan, ondan vazgeçemeyişiniz, onun sizden vazgeçemeyişi ve yine de birlikte olamayışınız... Karşılıklı yalanlar söylemeniz ve gerçeğin öyle olmadığını ikinizin de bilişi ama buna rağmen mutlu olmak...
Gerçeklerin söylenilen ile uzaktan yakından alakası olmadığını bildiğiniz halde, yalanla mutlu olmak...
Biraz umut derim çoğu zaman.
Biraz umut ile her şeyi başarabilirsin, yeter ki başarabileceğine dair biraz umudun olsun içinde.
Peki ya umudun artık o yalanlar olmuşsa?
"Orada dur ve yanışımı izle, yardım edemezsin bana...
Durduramazsın bu içimdeki yangını, hayatımda olduğun sürece.
Seni hayatımda tuttuğum sürece.
Ama yine de bu acıyı seviyorum, hala senden bir parça olduğunu gösteriyor içimde.
Benimle olmasan bile, bir parçanın bende kaldığını, bir parçanı bende bıraktığını gösteriyor.
Orada dur ve ağlamamı dinle, göz yaşlarımı silemezsin ellerinle.
Söylediğin, yaptığın her şey için bir damla düşürüyorum gözlerimden, görüyor musun şimdiden denize yaklaştım bile...
Hissetmediklerini söyleme...
Gerçekten kast etmek istemediğin şeyleri söyleme...
Beni mutlu etmek için yalan söylediğini biliyorum...
Ama olsun, ben senin yalan söylemeni bile seviyorum..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder